Lampardzica i lmprdki

LAMPARD-to średniej wielkości kot, posiada okrągłe uszy osadzone na głowie o krótkim pysku. Szerokie łapy wyposażone są w ostre pazury.

Sierść jest błyszcząca, na grzbiecie i bokach usiana ciemnymi plamami o wielkości grochu albo orzecha. Plamy te układają się w rozetki bez plamek w środku. Jest to istotna cecha w rozpoznawaniu różnicy między lampartem (panterą) a jaguarem amerykańskim, gdyż jaguar w środku tych plam posiada dwie, czasem trzy plamki.

Pantery żyjące w lasach są mniejsze od tych, które żyją na sawannach. Różnią się też ubarwieniem. Koty zamieszkujące tereny otwarte mają jaśniejsze i rzadziej rozmieszczone cętki.Melanistyczny lampart, "czarna pantera"

Oprócz osobników cętkowanych spotyka się również osobniki melanistyczne, tzw. "czarne pantery".

wysokość: 60-80 cm długość ciała: przeciętnie 100-150 cm; niekiedy do 190 cm  długość ogona: 58-110 cm waga: samica 60-80 kg, samiec 70-90 kg

Opis mojego ulubionego zwierzęcia.

Jest to gatunek jadowitego węża z rodziny zdradnicowatych. Jest największym z jadowitych węży, osiąga do 5,7 m długości i waży do 9 kg. Stosownie do rozmiarów wytwarza dużą ilość silnego jadu, typowego dla kobr. Świetnie pływa i wspina się po drzewach. Siedliskiem kobry królewskiej są gęste górskie lasy oraz bambusowe dżungle, lubi także osiedlać się opodal strumieni i bajorek. Występuje na obszarze Bangladeszu, Birmy, Kambodży, Indii, Indonezji, Laosu, Tajlandii, Wietnamu, zachodniej Malezji, południowych Chin i…

Opis malpy

Ciało małp jest pokryte mniej lub więcej gęstym włosem, tworzącym często na głowie i karku rodzaj grzywy. Pozbawione owłosienia mogą być jedynie twarz, dłonie, podeszwy nóg oraz okolice pośladkowe. Ubarwienie małp jest zwykle ciemne i skromne, jedynie nieowłosione części ciała bywają zabarwione jaskrawo. Z rzadka też występują u niektórych rodzajów małp nieco żywsze i bardziej kontrastowe kolory owłosienia.

Kończyny i ogon

Kończyny przednie są zwykle dłuższe od tylnych. Palce u wszystkich małp z wyjątkiem pazurkowcowatych są zaopatrzone w paznokcie; u pazurkowcowatych obserwuje się pazury, które jednak na podstawie badań embriologicznych uznano za przekształcone paznokcie. U wielu gatunków małp kciuki są słabo rozwinięte, a często nawet szczątkowe. Wielki palec kończyn tylnych (paluch) jest dobrze rozwinięty i ułożony przeciwstawnie do pozostałych, co zapewnia kończynom tylnym chwytność. U gatunków małp o długim ogonie, ogon spełnia często rolę chwytną. Dolna jego powierzchnia jest wtedy naga i bogato unerwiona. U wielu gatunków małp ogon jest krótki, a nawet szczątkowy.

Budowa i umięśnienie

Narządy wewnętrzne małp są zbudowane podobnie jak u człowieka. Mózg, stosunkowo duży, o potężnie rozwiniętych półkulach mózgowych, przykrywających móżdżek, różni się od ludzkiego słabo rozwiniętą korą mózgową. Szczególnie słabo są rozwinięte płaty skroniowe, tak charakterystyczne dla mózgu ludzkiego. Z narządów zmysłów najlepiej rozwinięte są oczy, obdarzone wysoką zdolnością akomodacyjną. Dobrze jest również rozwinięty zmysł słuchu; węch u małp właściwych odgrywa stosunkowo niewielką rolę. U niektórych małp właściwych występują worki policzkowe, worek krtaniowy oraz modzele policzkowe. Charakterystyczny dla małp jest znaczny rozwój umięśnienia twarzy, dzięki czemu odznaczają się one bogatą mimiką. Uszy małp są nieruchome, o słabo rozwiniętej muszli; cechę zwierzęcą nadaje im zaostrzony wierzchołek. Na policzkach i pośladkach niektórych gatunków małp właściwych występują modzele, czyli obszary nieowłosionej skóry, pokrytej brodawkami i silnie zrogowaciałej. Modzele te występują najczęściej na pośladkach u małp starego świata z wyjątkiem małp człekokształtnych. Modzele mają często jaskrawe barwy.


The monkeys body is covered the thick hair less or more, creator on head and neck of the kind of the mane often. The devoid hair can be face, palms, the soles of legs and gluteus neighbourhoods only. The colouration of monkeys is usually dark and modest, only hairless parts of the body coloured brightly tend to be. Somewhat alive and more contrasting colours of the hair also step out at some monkeys kinds from thin.

Limbs and tail are front

Limbs usually longer than back. Fingers with all monkeys with except pazurkowcowatych are stocked in nails; one observes the claws which were recognised however on the basis of embryological investigations as transformed nails at pazurkowcowatych. Thumbs are faintly developed, and often even residual at many monkeys species. The great finger of back limbs (finger) is developed well and arranged to remaining przeciwstawnie, what assures limbs back chwytność. At about the long tail monkeys species, the tail fulfils the prehensile part often. His surface bottom is then naked and richly nerved. The tail is short, and even residual at many monkeys species.

Building and musculature are built monkeys internal

Organs similarly how at the man. Brain, comparatively large of, about mightily developed cerebral hemispheres, covering the brains, he differs from human the faintly developed cerebral bark. There are developed temple pieces particularly faintly, so characteristic for the human brain. Eyes are unrolled from the organs of senses the best, gifted high accommodative ability. There is also the developed sense of the hearing well; the smell with proper monkeys plays the comparatively small part. Cheek bags, laryngeal bag and cheek modzele step out with some proper monkeys. Characteristic for monkeys is the considerable development of the musculature of the face thanks to what they are characterize by rich facial expression. Monkeys ears are motionless, about the faintly developed shell; the sharpened top is useful them the animal feature. modzele step out on cheeks and the buttocks of some proper monkeys species, that is the areas of the hairless skin, covered the nipples and the silnie of corneous. Modzele these step out on buttocks with the monkeys of the old world with anthropoidal monkeys except the most often. Modzele have often garish colours.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                        

Opis tygrysów bengerskich

Tygrys bengalski ma pomarańczowo-brązowe ubarwienie z czarnymi pręgami. Występuje także w odmianie białej (albinotycznej) bez pręg i czarnej (melanistycznej). Dojrzały samiec osiąga przeważnie długość do 290 cm (razem z ogonem długim na ok. 1 m.) przy przeciętnej masie ciała 220–230 kg (podobną wielkość i masę ma Lew). Samice są mniejsze – osiągają do 250 cm długości i przeciętnie ok. 140 kg masy ciała. Największy odnotowany w literaturze osobnik nazwany Bachelor of Powalgarh, zastrzelony w 1930 roku w Kumaon (północne Indie) mierzył 322,8 cm. długości. Najcięższy osobnik ważył 258,2 kg.

Możliwe ubarwienia tygrysa bengalskiego

Samce zajmują terytoria o powierzchni od 30–105 km², a samice od 10–39 km². Ze względu na zmniejszające się powierzchnie siedlisk dostępnych dla tak dużych drapieżników w Indiach obserwowane jest największe ich zagęszczenie. Spotykane są nawet grupy wzajemnie tolerujących się osobników – tygrysy są samotnikami o wysoko

 rozwiniętej agresji terytorialnej.                                                                                                                                            

Opis lwa

Lew jest bardzo dużym kotem ustępującym rozmiarami jedynie tygrysowi. Masywne ciało z czterema potężnymi, silnie umięśnionymi łapami, zakończonymi ostrymi pazurami, wyposażone w silne szczęki jest doskonale przystosowane do powalania i zabijania nawet bardzo dużych zwierząt. Na krótkich dystansach może osiągnąć prędkość do 60 km/h. Jest raczej sprinterem, a nie długodystansowcem. Paszcza Kolejną - obok stadnego trybu życia - cechą wyróżniającą lwy wśród pozostałych kotowatych jest najsilniej zaznaczony dymorfizm płciowy. Samce są o 20-35% większe, o 50% cięższe od samic i mają grzywę długich włosów otaczającą głowę i kark, zachodzącą na barki - z wyjątkiem samców populacji z Tsavo i Senegalu, u których grzywa nie występuje lub jest szczątkowa. Sierść lwów jest jasnobrązowa, biała na brzuchu i wewnętrznych częściach nóg, grzbiet i uszy czarne, grzywa samca od płowej (brązowo-żółtej) przez rudawą, kremową do niemal czarnej. Spotykana jest - choć rzadko - forma o białym umaszczeniu. Młode mają cętki, które zanikają z wiekiem. W sprzyjających warunkach ryk lwa słychać z odległości pięciu kilometrów.[18] Dominujące w stadzie samce ryczą, aby oznajmić obcym swoją obecność na zajmowanym obszarze (terytorializm), a członkom stada wskazać swoje aktualne położenie.

                                                   

Niedźwiedź polarny

Niedźwiedź polarny, niedźwiedź biały (Thalarctos maritimus) – gatunek dużego ssaka drapieżnego z rodziny niedźwiedziowatych , zamieszkującego Arktykę. Jest drapieżnikiem szczytowym w zasięgu swojego występowania. Grube futro i warstwa tłuszczu chronią go przed zimnem. Włosy tworzące sierść niedźwiedzia są półprzezroczyste; sierść jako całość ma zazwyczaj kolor biały lub kremowy, przez co umożliwia zwierzęciu dobry kamuflaż. Skóra ma barwę czarną. Niedźwiedź polarny ma krótki ogon i małe uszy, co pomaga mu redukować utratę ciepła. Stosunkowo mała głowa i długie, zwężające się ku tyłowi ciało nadają mu opływowy kształt przydatny do pływania. Jest ssakiem prowadzącym niemal morski tryb życia, potrzebującym do przetrwania jedynie kawałka pływającego lodu i żywności znajdowanej w wodzie, oraz miejsca do urodzenia i odchowania młodych. Jego systematyczna (łacińska) nazwa Ursus maritimus oznacza „niedźwiedź morski”. Przystosował się do życia na lądzie, morzu i lodzie.

                                           

                                                             

Niedźwiedź polarny ma futro  koloru białego (pojedyncze włosy są przezroczyste jak kropelki wody tworzące chmurę), co daje mu dobry kamuflaż w otaczającym go środowisku oraz izolację przed zimnem. Z wiekiem futro żółknie. Futro działa jak miniaturowa szklarnia, która zamienia światło słoneczne na ciepło potrzebne do ogrzania ciała, pochłaniane przez czarną skórę niedźwiedzia.

Zesztywniałe włosy na poduszeczkach jego łap zapewniają izolację w trakcie chodzenia po śniegu i lodzie. W odróżnieniu od innych ssaków Arktyki, niedźwiedzie polarne nie zmieniają latem swojego futra na ciemniejsze.

KRÓLIK

Królik – polska nazwa zwyczajowa zajęczaków z rodziny zającowatych. Mianem tym określa się zwierzęta należące do rodzajów Sylvilagus i Oryctolagus, przypominające wyglądem dobrze znanego królika domowego.